နာနာက်င္က်င္
အျပစ္ျမင္တိုင္း
ဝမ္းတြင္မသို
ဟုတ္တိုင္းဆို၍
က်ိုးလိုစိတ္က
ဆံုးမတတ္သူ
ဆရာဟူ၏
အရင္တုန္းကဆရာမ်ားရုံးခန္းေက်ာင္းအုပ္ျကီးစားပြဲရဲ့အေနာက္ဘက္နံရံအထက္မွာေရးထားတဲ့အထက္ကစာသားေလးကိုသတိရမိတယ္။ဆရာျကီးဦးသန္းျကြယ္လက္ထက္ကေရးထားတာပါ။တကယ့္ကိုနာသုံးနာကိုရင္ဝယ္ပိုက္ျပီးေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ့ဘဝလမ္းမွန္ကိုညြွန္ျပေပးတဲ့က်ြန္မတို့ရဲ့ဆရာ၊ဆရာမမ်ားပဲျဖစ္ျကပါတယ္။ဆရာေလာကဟာတျခားဝန္ထမ္းေလာကနဲ့မတူတဲ့ဝိေသသေတြအမ်ားျကီးပါပဲ။ျမန္မာနိုင္ငံမွာဆိုေတာ့တပည့္မရွားတျပားမရွိ၊ပီတိကိုစားအားရွိပါ၏။ဆိုတဲ့စကားအတိုင္းပါပဲ။ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ့ပဲလုပ္သက္ေတြရပင္စင္ရတဲ့အထိပဲဆိုရမွာပဲ။ဒါေပမဲ့လည္းဘယ္ေနရာပဲသြားသြားဆရာ၊ဆရာမေတြဟာမ်က္နွာမငယ္၊ေခါဲတဲ့သူေတြနဲ့၊စိန္ေရြွမဝတ္လည္းတင့္တယ္တယ္ဆိုတာက်ြန္မလက္ခံတယ္။အနနဿတဂို္ဏ္းဝင္ေက်းဇူးရွင္ဆရာမ်ားျဖစ္ျကပါတယ္။
ဘဝတေလ်ွာက္ေမ့၍မရေသာဤေက်ာင္းေတာ္ျကီးနွင့္အတူအသက္၅နွစ္သူငယ္တန္းမွစျပီးအထက္တန္းပညာေအာင္ျမင္သည္အထိသင္ဖူးခဲ့ေသာ၊မသင္ဖူူးခဲ့ေသာဆရာ၊ဆရာမအားလုံးကိုေအာက္တိုဘာ၅ရက္ေန့မွာက်ေရာက္တဲ့ကမဿဘာ့ဆရာမ်ားေန့အမွတ္တရနဲ့အတူငါးျဖာလက္စုံစိတ္အာရုံျဖင့္ရိုေသစြာကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။